W dniach 28-30 marca 2025r. odbyło się kolejne już spotkanie przewodniczących i formatorów Świeckiego Karmelu Prowincji Warszawskiej. Tym razem miało ono miejsce w Gnieźnie, w urokliwym Centrum Edukacyjno-Formacyjnym (niejako w cieniu pączkujących magnolii i okrytych mgiełką wiosennej zieleni wierzb). Było nas całkiem sporo, bo 34 osoby; tym razem jedynie z Polski i Litwy, bowiem nie udało się przybyć Białorusinkom, które nie otrzymały na ten czas wizy.
Był to dla nas czas uroczysty: z przywołaniem Ducha Świętego, Eucharystią i modlitwami oraz rekreacją i pogaduchami, ale także elementami podsumowania i spojrzenia w przyszłość Świeckiego Karmelu z różnych perspektyw: ze strony Delegata ds.OCDS, o.Kamila Strójwąsa OCD, Rady Prowincjalnej a także samych zainteresowanych… od strony wspólnotowej i prowincjalnej, ale także: polskiej i ogólnoświatowej.
Na dzień 31 grudnia 2024r. było nas, świeckich karmelitów, w Prowincji Warszawskiej – 397-u, skupionych w 16 wspólnotach: trzynastu polskich, dwóch litewskich i jednej białoruskiej. Wśród nas są wspólnoty z ogromnym stażem „wiekowym” – 152-letnia Wspólnota poznańska (powstała w 1873 roku), łódzka (powstała w 1931r.), warszawska (w 1946r.), a także wrocławska (w 1947r.). Są wspólnoty bardzo liczne, np. Kowno z 49 członkami, Warszawa Racławicka z 45-a i chociażby Łódź – z 43-a. I są wspólnoty takie jak Gorzów Wielkopolski – 11-osobowe oraz Bydgoszcz i Konin – liczące po 14 osób. Średnią wieku w całej Prowincji mamy 63,20, ale aż 7 polskich wspólnot ma średnią wieku między 65-ym a 70-ym rokiem życia, i to zdecydowanie bliżej 70-ki. I tu jest np. Elbląg, Bydgoszcz, Poznań, Sopot, Gorzów Wielkopolski… więc skupiamy w swoich szeregach ludzi niekoniecznie młodych wiekiem, chociaż na pewno młodych duchem.
W czasie spotkania – a może już nieco wcześniej – zrodziła się myśl, że zmieniła się bardzo perspektywa i zamiast widzieć tylko własną wspólnotę (i tylko ją budować), zaczęliśmy budować Prowincję i świat/Zakon. A nasz udział w większej całości dokonuje się m.in. poprzez omawianie listów o.Generała i Fiszek, udział w „sanatio in radice” („uzdrowieniu u korzeni”), śledzenie wydarzeń opisanych w Karmel-Info, udzielanie odpowiedzi na pytania z Kwestionariusza Mariologicznego (bądź co bądź ogólnoświatowego), udział w spotkaniach prowincjalnych (Lectio divina oraz innych, tematycznych), odpowiedź na zaproszenie o.Generała i o.Ramiro do Avila…
Nie słuchamy już tylko o.Asystenta, ale także oo. Generała i Delegata, zaproszonego o.Prelegenta, siebie wzajemnie… I nie jesteśmy już tylko częścią swojej Wspólnoty i Prowincji, ale częścią światowego Świeckiego Karmelu, ale też Karmelu w ogóle. I to powoduje wzrost samoświadomości, ale też odpowiedzialności… jednostkowej i wspólnotowej. O.Ramiro, zapraszając nas do Avila (i będąc zdumionym ogromem pozytywnej odpowiedzi), podkreśla, że jest to spotkanie, które ma być kolejnym krokiem na rzecz budowania „silniejszego Świeckiego Karmelu”. I tu… oprócz naszej otwartości – na wzrastanie i pewnej dyspozycyjności – rodzi się też refleksja na temat tego, CO my, młodzi-niemłodzi, możemy zrobić na rzecz silniejszego OCDS-u!?
W Gnieźnie ważne było wystąpienie o. Romana Hernogi OCD na temat „Udziału całej Rady Wspólnoty w rozeznawaniu powołania u osoby formowanej”, ale zdecydowanie najważniejsza była refleksja o. Delegata – skierowana do formatorów, a przede wszystkim do każdego z nas osobiście – na temat powołania, w którym (idąc za myślą Edytą Stein) należy dostrzec kilka istotnych aspektów/elementów. „Konieczne są wiara we własny byt i odważne do niego podejście; oprócz tego wiara w indywidualne powołanie do określonego osobistego działania, wsłuchiwanie się w wezwanie i gotowość pójścia za nim”, a celem pracy formacyjnej jest człowiek, „który jest tym, czym osobiście powinien być”, a jego droga jest tą, którą prowadzi go Bóg.
Czyli… nieustannie/i nieustająco wszystko jest PRZED NAMI… mimo naszego wieku i nietęgiego zdrowia (mimo naszej kruchości i cherlawości)… JEST BÓG, Jego Powołanie i moja/nasza odpowiedź na nie w każdym momencie mojego życia.
