W 1942 r. wyznała spowiednikowi, że słyszy wewnętrznie Jezusa, a oprócz Niego, np. Maryję, Wielką i Małą Teresę, św. Jana od Krzyża, a nawet samego Boga. A jako że umiała zaledwie czytać, a ze sztuki pisania opanowała jedynie umiejętność podpisania się, jego musiała prosić o spisanie wszystkiego.

W jej życiu góralki i katechetki niewiele się działo, ale Bogu wystarczyło jej TAK, żeby wkrótce nawiedzić ją cierpieniami: nowotworem kości i niewypowiedzianym bólem. Krzyczącą z bólu Kundusię słyszeli ludzie pracujący daleko w polu. A Bóg zdawał się być zazdrosny o to tak, które pomagało Mu w zbawianiu dusz… i ciągle przymnażał cierpień. Stryszawę, położoną w Beskidzie Makowskim, nazwał Miejscem Swojego Miłosierdzia i Odpoczynku, skąd będzie szerzył Swoje miłosierdzie na cały świat, a samą Kundusię zapewnił, że po śmierci będzie „szafować łaskami przez Matkę moją, do końca świata” i że w ten sposób „będzie pomagać Kościołowi i duszom”.