W Poznaniu – Morasku przy ulicy Misjonarek nr 10 stoi Dom Rekolekcyjny św. Józefa. Z każdej strony jest otoczony dużym obszarem zieleni: po jednej stronie sad wiśniowy, jabłoniowy, ogród z całym bogactwem upraw, a z drugiej: staw z wysepką stanowiącą azyl dla dzikich kaczek, które można „odwiedzać” płynąc niewielką przycumowaną do pomostu łódeczką. Dookoła stawu prowadzi wśród ozdobnych krzewów iglastych i cennych gatunków drzew- ścieżka…Za murami ogrodu ponadto lasy i rezerwat przyrody. Wszystko to sprzyja modlitwie i kontemplacji… Dom i ogród jest częścią klasztoru Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej. W tym właśnie domu rekolekcyjnym, po raz kolejny, w dniach 1-3 czerwca 2017 roku przeżyliśmy rekolekcje wspólnotowe prowadzone przez ojca asystenta Szczepana Maciaszka OCD. Tematem wiodącym były objawienia fatimskie, których stulecie obchodzimy w roku bieżącym. Z ciekawością wysłuchaliśmy konferencji przedstawiających historię objawień Matki Bożej począwszy od pierwszych zjawień Anioła wraz z orędziem kierowanym poprzez troje pastuszków: Hiacyntę, Franciszka i Łucję.
Zastanawialiśmy się nad tym, co Maryja chce nam przekazać w orędziu fatimskim. Zasłyszeniu tego Bożego głosu sprzyjał plan każdego dnia. Wczesnym rankiem odmawialiśmy w kaplicy rekolekcyjnej, również pod wezwaniem św. Józefa – Jutrznię i modlitwy karmelitańskie, bombardując Boga Ojca intencjami: za Kościół, za duchownych, o pokój, o powołania, o zdrowie, za grzeszników, za nasze rodziny, młodzież, dzieci, za rządzących, za konających. Długo by wymieniać…Potem, zatrzymawszy się przez chwilę przy tablicy ogłoszeń i sprawdziwszy, do jakiej diakonii jesteśmy w tym dniu przydzieleni (Diakonia Liturgiczna, Słowa, Muzyczna, Modlitwy czy posługi podczas posiłku) udawaliśmy się na śniadanie. Spożywając w ciszy, tak jak każdy posiłek w czasie rekolekcji- wyłączywszy ostatni obiad, słuchaliśmy w skupieniu odtwarzanych z nagrania komentarzy do objawień fatimskich, czytanych przez Halinę Łabonarską. Niedługi czas na porządki i wracaliśmy do kaplicy na Eucharystię, która, tak jak powinna być każdego dnia i tutaj była w centrum. Czytania Ewangelii, które przypadły w czasie rekolekcji to zakończenie Ewangelii św. Jana: J 21. Miłą niespodzianką była drugiego dnia Lectio Divina (J 21, 15-19) i możliwość powiedzenia ważnych słów: „«Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham»(J21, 16), a także „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz»(J 21, 19). W czasie następującej po Mszy Świętej Adoracji Najświętszego Sakramentu, a także podczas rekreacji w ogrodzie rozważaliśmy słowa ojca Szczepana odnoszące się do Ewangelii: cierpieniem, śmiercią uwielbić Boga, życiem dać świadectwo tak jak Umiłowany Uczeń: „Ten właśnie uczeń daje świadectwo o tych sprawach i on je opisał. A wiemy, że świadectwo jego jest prawdziwe (J21, 24 ) Rozmyślaliśmy także w kontekście życia i świadectwa trojga pastuszków, ich ofiary ze wszystkiego, co mogli dać, ich pokuty za nawrócenie grzeszników, pokuty za dusze w czyśćcu cierpiące, ich wielkiej miłości do Maryi, ich gotowości na cierpienie, męczeństwo i śmierć, rozpamiętując także polecenia Anioła do dzieci, a także objawienia i słowa Maryi.
Osoby, które przydzielono do Diakonii Modlitwy prowadziły w poszczególne dni Koronkę do Bożego Miłosierdzia, Drogę Krzyżową, Nieszpory, Kompletę, Litanię do Najświętszego Serca Jezusowego.
Eucharystia, będąc także centrum dnia ostatniego rekolekcji i dając nam na stole Słowa Bożego ostatni fragment Ewangelii św. Jana, tak jak i następująca po niej konferencja ojca Szczepana o wspólnocie dała nam odkryć związek tematu dotyczącego objawień fatimskich z naszym codziennym życiem, z charyzmatami, którymi jesteśmy obdarowani, odkryć powinowactwo ze św. Janem, umiłowanym uczniem Chrystusa, który wziął do siebie Maryję, a ona stała się mu i nam Matką. Jest Matką miłującą, o Niepokalanym Sercu, wołającą o miłość wszystkich ludzi dla Jej Syna i Boga. Odczuwając tę Miłość w Jej Sercu poczujemy, jak rozlewa się ona w nas i rozlejemy ją na wszystkich dookoła. Tak zatriumfuje Niepokalane Serce Maryi w naszych sercach. Nas także Maryja wzywa do pokuty, a wezwanie do pokuty jest macierzyńskie, a zarazem mocne i stanowcze.
Jesteśmy niezmiernie i szczególnie wdzięczni naszemu asystentowi Ojcu Szczepanowi Maciaszkowi za tak głębokie i owocne rekolekcje, a Radzie Wspólnoty za trud ich zorganizowania.
